Het was al een tijdje geleden dat de "Koning van het Vlaamse Levenslied" nog eens een bezoekje bracht aan mijn woonplaats maar onder leiding van Marc Vandijck is de cultuurraad er met een fantastisch inhaalmanoevre bezig dat zelfs geleid heeft tot de algemene (h)erkenning en revival van de Belgische stand - up comedy.  Bovendien verlaten zij  met hun gedurfde, brede programmatie het complex van traditionele zienswijzen, denkwijzen en gewoontes van een bepaalde groep mensen. Guido Belcanto, Vlaanderens meest geloofwaardige zanger van het levenslied, past uiteraard perfect in dat plaatje en kwam er afgelopen zaterdag naar aanleiding van zijn nieuw album zo maar eventjes "Zijn Hart Wegschenken". Weliswaar een occasie niet nieuw maar de zanger van geboorte weet nog steeds op een schitterende wijze gestalte te geven aan zijn gevoelens.

De bezieling en de inspiratie van zijn songs zijn inmiddels verhuisd van (Antwerpse) schipperskwartieren en rosse buurten naar de Texas honky -tonks, juke joints en roadhouses want met het album en bijhorende concertenreeks  "Ik Zou Mijn Hart Willen Weggeven" zijn een aantal songs in een specifiek rock & roll jasje met bluesmouwen en countryvoering gegoten. Voor ons niet gelaten en voor hem simpelweg een back to the roots want blijkbaar zijn er maar weinig mensen op de hoogte dat Guido Versmissen in een vorig leven ( hoeveel levens heeft de sympatieke man eigenlijk ?) nog actief was in het rockabilly / country & westerngebeuren en naast zijn bewondering voor Franse chansonniers zijn liefde voor blues, folk en singer - songwriters als Woody Guthrie, J. Cash, Hank Williams, Townes van Zandt, Steve Young, Loudon Wainwright III deelt met de Rootsville crew. Zelfs in die mate dat Belcanto met behulp van een fantastische begeleidingsband ( GEERT HELLINGS - gitaren,banjo,, lap steel, LIEVEN DEMAESSCHALCK - accordion, dobro,  gitaar, piano, NICOLAS ROMBOUTS - producer & contrabas, BERT HUYSENTRUYT - drums en trompet, percussie)   zich op een sublieme wijze "vergijpt" aan John Prine's "Hello In There" maar ook verrassend rootsy voor de dag komt met "Aanbid Me Dan", "Cowboyfimen" ( een ode aan de onlangs overleden Paul Newman), "Too Busy Loving  Myself", "Kontofiel"  en " Half Man, Half Vrouw (original by Nick Low) .

Het leek er wel op of wij in het huidige CC, maar vroegere filmzaal, de geest van Ennio Morricone opnieuw ontwaarden .....  Ditmaal niet  "Once Upon a Time in the West"  maar in de Parel van de Noorder Kempen. Natuurlijk blijft ook nu nog steeds de thematiek van het gebroken hart, de sterveling op zoek naar liefde en geluk en meestal "Parkerend op de Pechstrook van het Leven",  in zijn songs primeren en vertoont de man die het snobistische Antwerpen - Zuid inruilde voor het meer landelijke Wechelderzande nog steeds geen enkel symptoom van " Alzheimer Blues". Het bijna vergeten (SM) pareltje  "Willy en Wanda" , "Madam Louise" ( het weeskind in zijn uitvoerig songarsenaal), de klassiekers "Rome Bij Nacht" , La Pasionaria" en Renaud's "Sacoche" vertonen anno 2008 nog steeds datzelfde schoonheidsgevoel, medeleven,  kritiek of zin voor rechtvaardigheid. Guido Belcanto schept kunst, al dan niet prijkend op "Het Zeildoek van de Botsautos", heeft lak aan "Katholiek Denken", houdt van "Sex Op de Meest Vreemde Plaatsen", zag "Zijn Vrouw er vandoor gaan met zijn beste vriend en mist hem" (!), werd beloond  met een staande ovatie , jammer genoeg zelfs geen tuiltje "Plastic Rozen", maar ....kan rekenen op onze eeuwige waardering en ....een "Verjaardagskaart" van onzentwege voor zijn zilveren jubileum als singer - songwriter / chansonnier (2010). Belcanto met of zonder Decap orgel, in een spiegeltent of knusjes in de fluwelen zitjes van de culturele centra ....het blijft een uincum in Belgie dat men de man nog steeds niet in één vakje kan stoppen  Chapeau !!    (Swa)   Met dank aan CC. De Breughelzaal .